شعر گیلکی

دونیا راشه مانه

دونیا راشه مانه آدم رادوار
هیچکی پاسختا نکود اروزیگار

بآمو هرکس بشو خوخانه بنا
حاج حاجی ببوسته خولانه بنا

خوچوما گرده کوده آلوچه ر
بشو ، اما بنا باغا کوچه ر

دوسه روزی هی ویرشته هی بکفت
خاکابوسته بادامرا راد کفت

بشونه نام بنا نه م کی نیشانه
اوجیگائی کی عرب نی بیگانه

هیچکی ر دیل نوسوجانه روزیگار
تراقوربان ، تی هوا کارا بدار

عمر امی شین یخه دونیا آفتاب
ذره ذره کرا بوستاندره آب

برگردان فارسی

دنیا چون راهگذر است و آدمی رهگذرش ،
هیچکس در این روزگار پاسخت نکرده است

هر کس که به دنیا آمد خانه اش را گذاشت و رفت
همانند پرستویی که لانه اش را گذاشته باشد

برای گوجه درختی چشمانش خیره بود
اما رفت و باغ را برای کوچه گذاشت .

دوسه روزی افتان و خیزان زندگی کرد
و آخرخاک شد و به همراه باد راهی شد .

رفت و نه نامی نه نشانی از خود گذاشت ،
رفت به جائی که عرب نی بیندازد

روزگار برای هیچکسی دل نسوزانده است
قربانت گردم هوای خودت را داشته باش

عمر مانند یخ است و دنیا آفتاب ،
یخی که ذره ذره در حال آب شدن است